Amok Koşucusu

Zweig’in Amok Koşucusu, tutkunun aklı yuttuğu anlarda insan ruhunun nasıl karanlığa sürüklendiğini anlatan çarpıcı bir iç monologdur. Uzak bir sömürgede görevli doktorun, kendisini bir kadına yardım etme arzusuyla kaptırdığı ve geri dönüşü olmayan bir saplantıya dönüşen bu koşusu, adını Malezya’daki “amok” halinden alır: delicesine, düşünmeden, kendinden geçerek koşmak. Zweig, psikolojik çözümlemeleriyle bu tutkulu çöküşü hem bireysel bir trajedi hem de evrensel bir insanlık hâli olarak sunar. Amok Koşucusu, vicdan, arzu ve pişmanlık üçgeninde sıkışmış bir ruhun, yavaşça kendi sonuna koştuğu yoğun bir anlatıdır.