Satranç

Stefan Zweig’in “Satranç”ı, insan ruhunun en derin ve karmaşık labirentlerinde geçen, zekânın ve yalnızlığın sessiz savaşını anlatır. Denizden kopup karaya vurmuş bir adamın zihninde şekillenen satranç tahtası, hem bir kaçış hem de bir meydan okuma alanıdır; taşların sessiz dili, insanın iç dünyasındaki fırtınaları ve umutları yansıtır. Oyun ilerledikçe, satranç sadece bir oyun olmaktan çıkar; yaşamın, aklın ve deliliğin iç içe geçtiği, hassas dengelerle örülmüş bir metafora dönüşür. Zweig, bu küçük tahta üzerinde insan doğasının karanlık ve aydınlık yanlarını ustalıkla sergiler.